KWIEKULIK

Monumentalna monografia duetu KwieKulik (Zofii Kulik iPrzemysława Kwieka), jednego znajważniejszych fenomenów artystycznych polskiej sztuki XX wieku.Książka jest niezwykłym dokumentem ścisłego powiązania sztuki zżyciem codziennym oraz portretem zmagań artystów zrzeczywistością PRL. Stanowi wynik blisko pięcioletniego procesu opracowywania archiwum KwieKulik ` największego prywatnego archiwum gromadzącego materiały dotyczące sztuki awangardowej ikultury wizualnej PRL. Dostarcza unikalnych materiałów źródłowych pozwalających poznać nie tylko twórczość jednych znajważniejszych artystów ostatniego półwiecza, ale izrozumieć jej szeroki społeczno-polityczny kontekst.Główną część publikacji stanowią materiały wizualne itekstowe dokumentujące 203 wydarzenia, wyznaczające trajektorię twórczości KwieKulik od końca lat 60. do końca lat 80. Książka zaopatrzona jest również wteksty źródłowe artystów oraz słowniki: pojęć używanych przez KwieKulik oraz tych charakterystycznych dla opisywanej epoki. Eseje przygotowane przez współczesnych autorów starają się zkolei wyznaczyć nowe perspektywy interpretacyjne ich dzieła.KwieKulik to duet artystyczny tworzony wlatach 1971`1987 przez Zofię Kulik (ur. 1947 we Wrocławiu) iPrzemysława Kwieka (ur. 1945 wWarszawie). Artyści zaczynali jako studenci Oskara Hansena na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od początku lat 70. nadawali swojej sztuce radykalnie polityczny charakter. Ich zaangażowanie ibezkompromisowa krytyka otaczającej rzeczywistości nie ma równego sobie precedensu wdziejach powojennej środkowoeuropejskiej awangardy. KwieKulik programowo łączyli działalność artystyczną zżyciem codziennym. Wlatach 70. byli pionierami procesu zamiany pola sztuki wlaboratorium społecznej partycypacji oraz oddolnego tworzenia grup zdolnych realizować cele niezależne od intencji władzy. Równolegle do tego typu działań piętnowali konformizm, bezideowość, cynizm ihipokryzję, które były podstawowym lepiszczem życia wspólnotowego wPRL. Należeli do pierwszego pokolenia artystów polskich, którzy na przełomie lat 60. i70. odrzucili tradycyjne środki wyrazu iskupili się na performansie, `działaniach` (określenie artystów) oraz wykorzystaniu mediów imechanicznej rejestracji ireprodukcji obrazów. Stanowią niezwykle ważny punkt odniesienia dla zaangażowanych społeczno-politycznie artystów współczesnych posługujących się wswojej praktyce nowymi mediami.