MÓJ WIEK

`Pamiętnik mówiony` Aleksandra Wata to żywy, meandryczny zapis wspomnień, które stanowią niezwykle cenne świadectwo historii Rzeczypospolitej oraz rodzimej kultury ubiegłego stulecia. Urodzony w 1900 roku pisarz obserwował rewolucję rosyjską i odzyskanie przez Polskę niepodległości, przeżył dwie wojny światowe, był więźniem politycznym i emigrantem, ponadto czynnie współtworzył życie literackie.Jak zanotował w przedmowie do `Mojego wieku` Czesław Miłosz, `na całej ziemi nie było poza Watem ani jednego człowieka, który by tak właśnie doświadczył stulecia jak on i tak jak on to odczuwał. Nie chodziło bynajmniej o okrucieństwo losu czy historii, bo liczba bardziej dotkliwie dotkniętych niż on była olbrzymia. Nie, chodziło o pewien pokrój umysłu, o pewną kulturę właściwą jednemu obszarowi geograficznemu i jednej społecznej warstwie`.W rozmowie z Czesławem Miłoszem Wat kreśli portrety pisarzy i artystów, działaczy politycznych i społecznych, a także współwięźniów. Prowadzi rozważania na temat filozofii, religii, literatury, procesów historycznych i społecznych oraz języka sowieckiej propagandy. `Mój wiek` należy do wielkich dzieł minionego stulecia.O autorzeAleksander Wat (1900`1967) ` poeta, prozaik. Urodził się w Warszawie jako Aleksander Chwat. Debiutem twórcy był surrealistyczno-dadaistycznych poemat `JA z jednej strony i JA z drugiej strony mojego mopsożelaznego piecyka` (1919). Jeden ze współtwórców polskiego futuryzmu. Redaktor czasopism `Nowa Sztuka`, `Almanach Nowej Sztuki` oraz `Miesięcznik Literacki`. W latach 1946`1948 redaktor naczelny Państwowego Instytutu Wydawniczego. Zajmował się także działalnością polityczną, wydawniczą oraz translatorską. Jego najważniejsze dzieła to m.in. tomy `Wiersze` (1957), `Ciemne świecidło` (1968) i `Dziennik bez samogłosek` (1986). Po wybuchu II wojny światowej uciekł do Lwowa, gdzie współpracował z pismem `Czerwony Sztandar`. Zmarł 29 lipca 1967 roku w Antony pod Paryżem. Został pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency.