PO KOŃCU SZTUKI

Autor tego zbioru esejów, filozof sztuki Arthur C. Danto (1924`2013), przedstawia w nich pewną wersję popularnych tez o `końcu`, wśród których największą sławę zyskała teza Fukuyamy o końcu historii. Tę świecką eschatologię w Heglowskim duchu Danto zastosował do terytorium estetyki, głosząc `koniec sztuki`. Wywarł w tej mierze znaczny wpływ, jako że był wszechstronnym myślicielem, który początkowo, w latach 60. XX wieku, starał się z perspektywy filozofii analitycznej przyswoić Ameryce myśl `kontynentalną`. W latach 70. powrócił do dziedziny, od której zaczął w młodości (studiował malarstwo). W `Czym jest sztuka`, swojej ostatniej książce (2013, wyd. pol. Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2016), zdefiniował sztukę jako `ucieleśnione znaczenie`. W niniejszym zbiorze pyta, czym ono jest, gdy `dzieło`, np. Pudełko Brillo Warhola niczym się fizycznie nie różni od rzeczywistych takich pudełek w sklepie. Na tym właśnie polega `koniec sztuki`: sztuka dochodzi do pytania o siebie i to obiera sobie za `temat`. Tylko tą drogą może dochodzić sensu owego pudełka, który tradycyjnej filozofii sztuki i krytyce artystycznej się wymyka. Koniec sztuki, `posthistoryczna` epoka sztuki autoreferencyjnej, nie oznacza, że twórczość artystyczna ustaje. Trwa nadal, uważa Danto, lecz tworzy uwolniona od historii i od kanonu stylu. Sztuka posthistoryczna może wszystko. `Nic nie jest wykluczone`, twierdzi autor w dość postmodernistycznym duchu, ale zgodnie z logiką swojego wywodu.