POŁATANE CIENIE

Tytuł najnowszego zbioru wierszy Brahy Rosenfeld może intrygować. Dlaczego `połatane` cienie` ` mógłby ktoś spytać. Najpierw jednak spróbujmy rozszyfrować `cienie`. To cień bowiem wydaje się słowem kluczem omawianego tomiku, spowija całą przestrzeń liryczną, wnika pomiędzy słowa, unosi się niczym mgła nad ewokowanymi zdarzeniami. Cień w rzeczonej książce ma też, jak sądzę, kilka znaczeń, odsyła do różnych poziomów doświadczenia opowiadanego przez liryczną bohaterkę zbioru. Doświadczenie egzystencjalne lirycznego `ja` pomnożone jest w całym tomie o losy poprzedniego pokolenia, o przeżycia generacji wojennej, które ` mimo upływu lat ` dalej trwają i nadal kształtują świadomość, określają sposób bycia w świecie, naznaczają wrażliwość ciemnym cieniem` W pierwszym rzędzie zatem ów cień to cień Zagłady, to pamięć traumy, pamięć genetycznie zakodowana w umyśle mówiącego `ja`, tożsamego ` lub przynajmniej bliskiego ` postaci realnej autorki zbioru. Można jednak odnieść wrażenie, że tak naprawdę ` bohaterki są w tym tomie dwie: córka ` poetka i jej matka ` malarka, kobieta ocalona z Holocaustu.