RAJ ZA DRZWIAMI.

Fabrice Hadjadj ` nawrócony anarchista, już zapowiadając temat swojej książki przestrzega i uwodzi, budzi i niepokoi, by zostawić nas sam na sam z najintymniejszą nadzieją: Prawdę mówiąc, nie chodzi o ustalenie czegoś `pewnego i trwałego w nauce`. (Czym jest bowiem nauka, kochanie, skoro ostatecznie ludzki mózg czeka nie tyle poznanie prawdy, ile proces gnilny` Co jest pewne i trwałe, skoro wszystko na tym świecie jest ulotne jak mgła`) Właściwie wypadałoby zapytać, co zostaje, kiedy nie ma już nic` Chodzi zatem o wykrycie w moim niepewnym i nietrwałym sercu pewnej nieuleczalnej wady: naiwnej nadziei, że muzyka spotkań nigdy nie ucichnie. Użyłbym do tego celu bynajmniej nie hiperbolicznego i skrajnego zwątpienia, lecz raczej nie mniej skrajnego i hiperbolicznego oczarowania. O tak, choć raz w życiu chciałbym zastanowić się nad tym, co może być wieczne, wsłuchać się w głos tego raju, który nas wzywa, by nasze życie, jeśli nie biegnie we właściwym kierunku, zbłądziło należycie olśnione.Czy odnajdziemy źródło wiedzy` Raczej źródło śpiewu. Czy będziemy stąpać po twardym gruncie` Raczej będziemy się potykać ` lecz kondycja upadku, warto o tym pamiętać, jest taka sama jak kondycja wzlotu. W gruncie rzeczy moje pytanie jest następujące: jaka księga otwiera się głośniej od opadającej płyty nagrobnej` Na jaką poetyckość jest miejsce u wezgłowia umierającego` Co czeka nas po przekroczeniugranicy, zza której nie da się wrócić, i czym jest koniec świata` Och! To nie będzie lektura ku pokrzepieniu serc, co to, to nie. Pozwoli ci jedynie umrzeć z nieco bardziej rozdziawioną gębą. (Fragment `Motywu`)