LEWICOWA MELANCHOLIA

Przez ponad stulecie lewica radykalna czerpała inspirację ze słynnej 11. tezy Marksa o Feuerbachu, głoszącej, że `filozofowie rozmaicie tylko interpretowali świat: idzie jednak o to, aby go zmienić`. Kiedy w 1989 r. lewica stała się `duchowym bezdomnym`, uświadomiwszy sobie klęskę podejmowanych w przeszłości prób zmiany świata, przyszło wtedy zakwestionować same te idee, przy pomocy których usiłowano go interpretować. Gdy natomiast, jakieś 10 lat później, pojawiły się nowe ruchy proklamujące, że `inny świat jest możliwy`, musiały one wymyślić nowe tożsamości intelektualne i polityczne. Musiały ponownie się wymyślić, wykuwając praktyki ` a nawet, pod wieloma względami, teorie ` do tej pory nieistniejące w świecie pozbawionym przyszłości, którą można by zobaczyć, przemyśleć lub wyobrazić. Nie mogły one, w odróżnieniu od innych sierocych pokoleń, które je poprzedziły, `wymyślić tradycji` na swój użytek. Przejście od czasów ognia i miecza, które ` mimo rozlicznych klęsk ` pozostawały czytelne, do nowego okresu wyzwań globalnych, bez dającego się przewidzieć rozwiązania, przybrało koloryt melancholijny.Fragment WstępuEzo Traverso (ur. 1957), włoski historyk i politolog. Jest profesorem nauk humanistycznych w Cornell University (USA). Autor wielu książek o Holocauście, marksizmie i totalitaryzmie. W Polsce nakładem Instytutu Wydawniczego Książka i Prasa ukazały się jego `Europejskie korzenie przemocy nazistowskiej` (2011), `Historia jako pole bitwy` (2014) oraz `Nowe oblicza faszyzmu` (2020).