KOBIETA AFEKT I PRAGNIENIE WE WSPÓŁCZESNYM MALARSTWIE

Publikacja `Kobieta, afekt ipragnienie we współczesnym malarstwie` towarzyszyła wystawie`Farba znaczy krew. Kobieta, afekt ipragnienie we współczesnym malarstwie` wMuzeum Sztuki Nowoczesnej wWarszawie wdniach 7.06`11.08.2019.Katalog jest zarówno uzupełnieniem koncepcji kuratorskiej, jak również rodzajem albumu iprzewodnika po współczesnym malarstwie kobiet. Teksty literackie wniej zawarte otwierają nowe pola interpretacji prac prezentowanych na wystawie istanowią punkt wyjścia do refleksji nad tytułowymi: kobietą, afektem ipragnieniem wmalarstwie. Bogactwo reprodukcji itowarzyszące im biogramy, wktórych autorki zawarły zwięzłe wprowadzenia do twórczości artystek, są natomiast merytorycznym dopełnieniem wystawy`Farba znaczy krew. Kobieta, afekt ipragnienie we współczesnym malarstwie`.`Wszyscy wiedzą, jak brzmi skarga kobiet: `kobiety żyją dla miłości iz powodu tej miłości muszą dawać zsiebie wszystko``. Od tych, dość pesymistycznych, słów badaczka iteoretyczka afektu Lauren Berlant rozpoczyna swoją książkę `The Female Complaint: The Unfinished Business of Sentimentality in American Culture` (Kobieca skarga. Niedokończona sprawa sentymentalności wkulturze amerykańskiej). Autorka zwraca wniej uwagę na przestrzeń, jaką we współczesnej popkulturze iżyciu społecznym wypełniają gorycz icichy odwet kobiet, które przeżyły zawód miłosny. Berlant analizuje m.in. programy telewizyjne ipopularne poradniki, takie jak `The Bitch in the House` (Suka wdomu), `The Bride Stripped Bare` (Panna młoda rozebrana), `Are Men Necessary`` (Czy mężczyźni są potrzebni`). Wodpowiedzi na lęki izranione serca kobiet, kapitalizm zagospodarował rynek, proponując wspólne zarządzanie rozczarowaniem iuczestnictwo wmasowej `publicznej intymności`. Autorka rozumie wten sposób poczucie przynależności oparte na wspólnej walce oprzetrwanie iciągłym doskonaleniu życia uczuciowego, za którym stoi terror romantycznej miłości (koniecznie odwzajemnionej!) jako jedynej drogi do szczęścia. Badaczka dowodzi jednak, że podszyte sentymentalnością ikobiecą vendettą tytuły nie tylko powstrzymują alternatywne scenariusze lepszego życia, aprzede wszystkim produkują normy kobiet snujących owe marzenia, tj. wznacznej mierze uprzywilejowanych, białych iheteroseksualnych podmiotek. Jeśli faktycznie wszyscy iwszystkie, `żyjemy dla miłości`, to czy ta wrezultacie nie ogranicza naszej politycznej wyobraźni inieuchronnie nie prowadzi do doświadczania dominacji: nie tylko wplanie osobistym, ale też wkontekście rasy, płci, religii czy przynależności do grup zmarginalizowanych``(Fragment eseju Natalii Sielewicz `Rozpruwaczki. Kobieta, afekt ipragnienie, mie`dzy figuracja` aabstrakcja``)