PRAWO W SŁUŻBIE IDEOLOGII

Przedmiotem monografii jest ukazanie zależności zachodzącej między myślą polityczną komunistów polskich i prawem stanowionym jako narzędziem socjotechnicznym służącym realizacji wizji ideologicznej w drodze po władzę w okresie od wydania Manifestu PKWN 22 lipca 1944 r. do wyborów do Sejmu Ustawodawczego 19 stycznia 1947 r. Aktywność prawodawcza tego obozu politycznego skoncentrowana została na urzeczywistnieniu koncepcji ustrojowej nakreślonej przez ideologię marksizmu-leninizmu oraz interesy polityczne ZSRS, narzucone partiom komunistycznym w państwach należących do sowieckiej strefy wpływów. Działania komunistów polskich zostały podporządkowane obowiązującej ówcześnie taktyce tzw. rewolucji dwuetapowej, składającej się z `rewolucji demokratycznej`, zmierzającej do odsunięcia od władzy przedwojennych elit i rządzących klas społecznych oraz `rewolucji socjalistycznej`, mającej na celu wprowadzenie ustroju socjalistycznego. Monografia zawiera analizę działalności prawotwórczej komunistów podczas pierwszego z etapów, kiedy stanowili nieznane i pozbawione wpływów w społeczeństwie polskim środowisko polityczne, a stosując wszelkie dostępne metody socjotechniczne, przejęli pełnię władzy instytucjonalnej w Polsce, co umożliwiło rozpoczęcie realizacji wizji ustrojowej państwa demokracji ludowej.