PISMA JAKUBOWE

Przyjęcie tego straszliwego ograniczenia ` mieć świętego jakby na wyciągnięcie ręki, lecz jednocześnie musieć zachować dystans ` wymaga wiary-zaufania, na którą Ewa się nie zdobyła. Lecz czy brzemię winy ona sama ma dźwigać` Pomyślmy bowiem` jeśli stworzenie mocą własnej natury skierowane jest ku Bogu, to czy nie możemy powiedzieć, że Bóg jest `współwinny` upadku Ewy` Że Jego powinnością było przewidzieć, że będzie ono biegło ku Niemu jakby na oślep i w szale` Czy to możliwe, by `nie widział`, jaką miłość wzbudza i jaką dążność ku Sobie` Jako Bóg zakryty (por. Iz 45, 15) chroni stworzenie przed swą mocą, lecz jako Deus revelatus nie chroni stworzenia przed swym pięknem. Cóż ostatecznie jest niepojętego w geście Ewy pragnącej stopić się z Bogiem` Przecież przypomina ona Oblubienicę z Pieśni nad Pieśniami, niczym w gorączce biegającą po mieście (jak Ewa, po terenie ogrodzonym), w poszukiwaniu swego Ukochanego. Co więcej, Ewa istotnie jest Oblubienicą: ukochaną Boga (`była dobra`), ostatnim stopniem gradualnego procesu kreacji, a więc zwieńczeniem dzieła stworzenia, nieupadłą, płodną, całą piękną.