OSOBNA KOBIETA A PERSONALIZM KAROLA WOJTYŁY JANA PAWŁA II

Justyna Melonowska napisała książkę, będącą polemiką z papieżem Janem Pawłem II i koncepcją natury kobiecości zawartą w jego działach. Autorka zauważa, iż Jan Paweł II jako filozof pozornie promuje emancypację kobiet, ale jego nauczanie tak naprawdę skutkuje utrzymywaniem kobiet w ryzach i tradycyjnych rolach. Jan Paweł II zdaje się postrzegać kobiety głównie przez pryzmat macierzyństwa: macierzyństwo jako podstawowe i jedyne powołanie kobiety. Papież pisze, że kobieta jest stworzona do relacji. W amp:amp:quot:Miłości i odpowiedzialnościamp:amp:quot: przypisuje jej następujące cechy: oddanie, wdzięk, z natury uczuciowość, podleganie wzruszeniom, pragnienie bliskości i wywoływanie miłości w innych, przyjmowanie macierzyństwa. Jednak z perspektywy Autorki macierzyństwo jest dla niego wielkim konceptualnym worem, do którego wrzuca całe spektrum zachowań, a które zwykle nazywa się elementarną życzliwością, empatią, altruizmem, szacunkiem dla drugiego człowieka i nie ma to nic wspólnego z macierzyństwem. Autorka zauważa, iż nie są to żadną miarą cechy szczególnie kobiece ani być nie powinny. Są to cechy ogólnoludzkie.Autorka przeciwstawia takiemu postrzeganiu amp:amp:quot:natury kobietamp:amp:quot: koncepcję osoby. Proponuje, by skoncentrować się nie na tym, żeby wychowywać dziewczynki na kobiety, a chłopców na mężczyzn, tylko dziecko na porządną osobę, zdolną dokonywać autonomicznych wyborów i brać za nie pełną odpowiedzialność. W tekstach Karola Wojtyły kategoria osoby jest również bardzo ważna. Problem polega na tym, że jest w tym niekonsekwentny. W jego tekstach filozoficznych nadrzędną kategorią jest osoba, taka sama dla kobiety i mężczyzny. Ale jako papież, w tekstach teologicznych, przechodzi do antropologii teologicznej, czyli nauczania, nadrzędną kategorią dla kobiety nie jest już osoba, tylko matka.Jak mówi Autorka - polscy katolicy zrobili dużo, żeby uśmiercić Karola Wojtyłę jako filozofa i myśliciela, ponieważ w Polsce myli się świętość z nieomylnością. Autorka stawia kontrę takiemu podejściu, analizując dzieła Karola Wojtyły - Jana Pawła II w sposób uczciwy, rzetelny i zgodny z jej głęboką wiarą.