WĘDROWAŁY DWA WIELBŁĄDY

Wiersze Emilii Waśniowskiej promieniują niezwykłym ciepłem. Nic tu nie funkcjonuje samoistnie ` w przestrzeń poetycką wpisuje autorka liczne interakcje miłości: naznaczone są nią przedmioty i krajobrazy, ludzie i głosy ptaków.Joanna PapuzińskaPrzez te wiersze przebija uśmiech mądrego Człowieka, który wiedział, że królestwo wieku dziecięcego jest tam, gdzie śmiech i zabawa przeplatają się ze sobą i zazębiają, jednak fundament tego królestwa musi sięgać prawdy, piękna i dobra.Grzegorz LeszczyńskiMożna wyznaczyć w poezji Waśniowskiej owe `przestrzenie czułości`, autorskie lekcje `ku wnętrzu spraw`. Są to dom i rodzina, sacrum, pejzaż i przyroda. Całe bogactwo uczuć i emocji: cierpienie, samotność, marzenia, pokonywanie i oswajanie lęku, radość życia i szczęście istnienia: pełnia ` od dzieciństwa aż do czasu przemijania ` wpisane zostały w tę delikatną, kruchą, wręcz filigranową poezję w sposób lekki, subtelny, właśnie czuły, a zarazem wyrazisty, krzepiący i mocny.Krystyna Heska-Kwaśniewicz