ŻYCIE ZEWNĘTRZNE

Życie zewnętrzne nie jest reportażem ani rozprawą z socjologii miasta, lecz próbą uchwycenia ` poprzez zbiór migawek ze zbiorowej codzienności ` realiów pewnej epoki. Co można dostrzec w podparyskiej kolejce czy przy kasie w nowoczesnym supermarkecie` O czym rozmawiają wracające z pracy kobiety` W tych drobnych szczegółach, kawałkach `z oka i ucha`, Ernaux dostrzega znaki przemian społecznych, podziałów klasowych i drobnomieszczańskich aspiracji. Udowadnia przy tym, że dzięki czujnej obserwacji anonimowi ludzie, spotkani w metrze czy w poczekalni, budząc w nas zainteresowanie, gniew lub wstyd, ożywiają naszą pamięć i pozwalają odkryć prawdę o nas samych. Dlaczego to opowiadam, opisuję tę scenę i inne, które pojawiają się na tych stronach` Czego ze wszystkich sił szukam w rzeczywistości` Znaczenia` Owszem, często, choć nie zawsze, z (wyuczonego) intelektualnego nawyku, by nie poddawać się po prostu wrażeniom, by `wznieść je na wyższy poziom`. Może notując działania, postawy i słowa ludzi, których spotykam, ulegam złudzeniu, że się do nich zbliżam. Nie rozmawiam z nimi, po prostu na nich patrzę, po prostu ich słucham. Jednak emocje, jakie we mnie budzą, są prawdziwe. A może szukam w nich jakiejś wiedzy o sobie samej ` w tym, jak się zachowują, jak rozmawiają. (Powracające pytanie: `Dlaczego nie jestem tą kobietą``, która siedzi naprzeciw mnie w metrze`) Fragment książki Na tom składają się: Dziennik zewnętrzny (Journal du dehors), Życie nieosobiste (La vie extrieure), Spójrz na te światła, kochanie (Regarde les lumi`res mon amour).