PROUST BIOGRAFIA

Wszystkie największe umysły każdego kraju ćwiczyły się, prędzej czy później, na Prouście. Irlandzki pisarz Samuel Beckett napisał zwięzłe studium o Prouście. W Niemczech pisał o nim Walter Benjamin. W Hiszpanii Jos Ortega y Gasset w swym eseju Time, Distance and Form in the Art of Proust zapewniał, że Proust wynalazł nową bliskość między nami a rzeczami, więc `niemalże cała literacka twórczość przed nim przyjmowała dla literatury perspektywę z lotu ptaka, niedojrzale panoramiczną w porównaniu z tym rozkosznie krótkowzrocznym geniuszem`. We Włoszech pisał o Prouście Pietro Citati. We Francji właściwie każdy, od Grarda Genette`a do Michela Leirisa, od Julii Kristevej do Rolanda Barthes`a. W krótkim eseju, który został opublikowany w specjalnym wydaniu `Magazine Littraire`, poświęconym Proustowi, Barthes pisze o tym, że Proust przeszedł od bycia niekompetentnym pisarzem fragmentów do bycia wielkim powieściopisarzem w 1909 roku, kiedy to dokonał czterech ważnych odkryć: szczególnego sposobu opowiadania w pierwszej osobie tak, aby `Ja` przemieszczało się spójnie od autora do narratora i do bohatera: poetyckiego wyboru sugestywnych nazwisk dla swych postaci po latach pełnych wahań: decyzji o tym, by `myśleć wieloformatowo`, i by nadać swej książce dużo większą skalę: i w końcu powieściopisarskiego poczucia wzrastania i powtarzania, opartego na tym, co Proust określał jako `zachwycając wynalazek Balzaka, zachowującego jedne i te same postacie we wszystkich swych powieściach`.