URLOP OD CIERPIENIA

`Urlop od cierpienia` Luizy Tarnowieckiej to zagadkowa książka. Nie jest napisana dla sprostania przyjętym zasadom jakiejś konwencji literackiej. Przeciwnie: wciąż się wymyka, jakby bawiła się z czytelnikiem w ciuciubabkę. Z wdziękiem, krotochwilnie, ale i z powagą osoby, która ` jak sama mówi ` `doświadcza myślenia`. To `doświadczanie myślenia` nie jest `myśleniem po prostu.` Ono towarzyszy najprostszym, codziennym obowiązkom kobiety, utrzymującej swoją krzątaniną porządek Wszechświata, bo z pozornie rutynowymi czynnościami harmonizuje głos, o którym autorka pisze: `Mamy w głowie takiego gadułę`. To, co jej powie w swoim monologu, ona natychmiast notuje, jak pilna studentka wieczorowego kursu filozofii. Jej luźne notatki układają się w skrypt, o którym powiada sama do siebie: `Czytaj swoją książkę, jest napisana dla ciebie.`W tych zapiskach następuje nieoczekiwanie przełom. O ile część pierwsza inspirowała, skłaniała do przemyśleń i poszukiwań na własną rękę, o tyle druga ` `Między wymiarami` `zabiera nas w niezwykłą podróż. Warto się jej poddać, by przeżyć coś, co w `normalnym wymiarze` jest nie do uchwycenia.