OGRÓD ZAKOCHAŃ

Kim jest poeta, jeśli nie otula` ` można by żartobliwie parafrazować słynne pytanie Miłosza, czytając `Ogrody zakochań`, nową książkę poetycką wydaną przez WFW. To już drugi raz wypływa z tej warszawskiej oficyny wydawniczej łagodna fraza wierszy Leszka Głusia. Poeta, komentując publicznie poprzedni tomik pt. `Taniec na linie`, porównał swoje pisanie do przyjaznego gestu otulania ciepłymi, wełnianymi rękawiczkami w chłodny dzień. Coś w tym jest ` nawet gdy poeta podejmuje uniwersalną tematykę cierpienia, doświadczenia wojny. Poezja Leszka Głusia otula też z oczywistych powodów, gdy oddaje się wspomnieniom dzieciństwa albo gdy balansuje na pajęczej nici uczuć z wiarą we wszechobecność miłości, jej prymarność w życiu człowieka niezależnie od jego kondycji sensualnej, fizyczno-psychicznej i pokoleniowej. Bo przecież i autor `Końca świata` w późnym erotyku `Uczciwe opisanie`` (Jasności promieniste i inne wiersze) przyznaje z ujmującą szczerością, jak nieobojętne mu są wszelkie `ponęty`. Oto pięćdziesiąt wierszy i dwa szkice poetycką prozą. Nie są to jakieś kamienie milowe w literaturze, niczego nie burzą, niczego nie odkrywają. Potrafią jednak utulić rytmem i melodią, które biorą się tu z naturalnej wrażliwości muzycznej autora. Potrafią też zachęcić do prawdziwie filozoficznej zadumy za pomocą tego, co najsilniej przemawia za poetyckościątych tekstów: języka, z którego ` jako szczególnego rodzaju tworzywa ` tylko poeta potrafi wysnuć subtelną i oryginalną metaforę. Takich tu nie brakuje ` wystarczy tylko się wczytać.