CZASOWNIKI

Słowa w wierszach Pandelisa Boukalasa nie są jedynie materiałem dotworzenia krajobrazu poetyckiego. Poeta, niejako odzierając je z pierwszego rzucającego się w oczy znaczenia i sięgając do ich pierwotnych sensów, wydobywa na światło ukrytą w nich pradawną etymologię, odkrywa ich esencję. Traktuje je jako niezależne byty stanowiące nieodłączną część ludzkiego istnienia, odsyłają do pierwotnego znaczenia tego wyrazu, który niegdyś oznaczał wszystko `to, co wypowiedziane`. świadomy mocy kreacyjnej słów, Pandelis Boukalas rzuca wyzwanie czasowi, śmierci, pustce, chorobie i kruchości istnienia. Słowa stają się narzędziem ratunku, orężem, za którego pomocą stara się oszukać`próżnię`, szydząc ze śmierci i sprawiając, że staje się ona zaledwie igraszką słowną. Jest on jednak świadomy kruchości słów, ich ułomności w wyrażaniu niewyrażalnego, w oddawaniu pełnej gamy barw i odcieniu czuć, a zwłaszcza przenikającej cały ten tom miłości. Mają jednaksłowa w `Czasownikach` wymiar jak najbardziej ziemski - stają się bowiem przepustką do wolności, `paszportem do świata ludzi podobnych`, kartą przetargową dającą człowiekowi `z zewnątrz`, obcemu,choćby pozorne poczucie bezpieczeństwa, pozwalając mu poczuć się częścią grupy osób mówiących tym samym językiem. Czasowniki to bezimienny głos wołający z Hadesu, antyepicki głos sprzeciwu i zarazem manifest twórcy, który mając świadomość władzy nad dłonią stwarzającą litery układające się w słowa, rzuca wyzwanie przeznaczeniu i przemijaniu, przekonany, że słowo, choćby fragmentarycznie zachowane, staje się świadectwem obecności i wybawieniem od śmierci.