PRZEŚWITY

lt:pgt:Nad zieloną Arkadią unosi się niewidzialne cień zagrożenia i czającej się nicości. W pulsującym życiem ogrodzie, w nieborowskim parku, czy w znanych z rodzinnych wspomnień litewskich okolicach, rządy sprawują Eros i Tanatos. Świat namiętności, czułości i dobra podszyty jest grozą, docierają do niego echaukraińskiej tragedii, wojna coraz bliżej i coraz brutalniej / brunatnieją bruzdy na twarzach tych, którzy wydają rozkazy.lt:/pgt: lt:pgt:lt:/pgt: lt:pgt:Czytając nowy tom wierszy Anny Piwkowskiej lt:emgt:Prześwitylt:/emgt:, dobrze jest wiedzieć, że pierwotnie miał on nosić tytuł lt:emgt:Szczelinylt:/emgt:. I jedne, i drugie pojawiają się w wielu wierszach, umożliwiając przenikanie się czasów, przechodzenie od zmysłowo przeżywanej chwili do eterycznej przeszłości od teraz do nieskończoności. Na sypkim piasku odczytujemy klinowe pismo cierpienia. Chwytają za gardło wiersze o odchodzeniu najbliższych, zachwycają jak zawsze u Piwkowskiej kunsztownie zaplatane rymy i podskórne rytmy, przyjemność sprawia rozpoznawanie przemykających cieni Sylvii Plath czy Anny Achmatowej.lt:/pgt: lt:pgt:lt:/pgt: lt:pgt:To poezja osadzona w kulturze i obserwująca, jak kruszy się świat, otwarta na ból istnienia i głosząca pochwałę życia, wspólnoty i miłości.lt:/pgt: