CZARNE SŁOŃCA ROMANTYKÓW

Romantycy lubili się smucić. Czasami trochę udawali, co trafnie opisał Chateaubriand w Pamiętnikach zza grobu, śledząc recepcję Rengo. Czasami zaś z ogromną intuicją potrafili dostrzec i opisać obawy, które budzą się w nas wszystkich, kiedy słońce traci swój blask. Nie bez powodu zatem jedną z ich ulubionych metafor była metafora czarnego słońca. Odnajdywali ją w odległej tradycji ` w Apokalipsie św. Jana, na rycinie Melencolia I Albrechta Drera czy też w Mowie wypowiedzianej przez umarłego Chrystusa` Jeana-Paula. Jednak stawką w tej grze z trudnym do wypowiedzenia lękiem nie były erudycyjne popisy, ale próba oswojenia i nazwania czegoś, co wymyka się racjonalnemu porządkowi. Czegoś, co rodzi się w nas wówczas, gdy zaczynamy myśleć o niemożliwym do uniknięcia końcu.Piotr śniedziewski ` profesor nadzwyczajny w Zakładzie Literatury Romantyzmu Instytutu Filologii Polskiej UAM w Poznaniu: autor książek Mallarm ` Norwid. Milczenie i poetycki modernizm we Francji oraz w Polsce (wydanie polskie: 2008: wydanie francuskie: 2009), Melancholijne spojrzenie (wydanie polskie: 2011: wydanie angielskie: 2018) oraz Elegijna świadomość romantyków (2015), a także nowego przekładu Kuszenia świętego Antoniego Gustave`a Flauberta (2010): redaktor naczelny pisma `Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka`.