ŁÓDZKA PRASA CODZIENNA W OKRESIE STALINOWSKIM (1948-1956)

Dlaczego w ówczesnej prasie nie można było drukować przepisu na bigos` Jaką rolę pełniło `świeże oko` w redakcji` Z powodu jakiego słowa `bezpieka` skonfiskowała cały nakład gazety` Gdzie trafiały gazety, które robotnik kupował w ramach obowiązkowej prenumeraty` Która z łódzkich redakcji najlepiej radziła sobie we współzawodnictwie pracy na największą liczbę napisanych artykułów` Jaki był wówczas status materialny i pozycja społeczna dziennikarza` To tylko nieliczne z pytań, na które autor Grzegorz Mnich stara się odpowiedzieć w książce Łódzka prasa codzienna w okresie stalinowskim (1948`1956). Czytelnik pozna świat `bikiniarzy, sabotażystów, szkodników społecznych i kułaków`. Dowie się, co naprawdę znaczyła kreatywna księgowość i przecinanie wstęg na budowach istniejących tylko na papierze.Publikacja ta przedstawia łódzką prasę codzienną i środowisko dziennikarskie w okresie stalinowskim. Odrębnym tematem badawczym jest problematyka związana z codziennym życiem w Łodzi ` warunkami pracy, zarobkami, transportem miejskim, kłopotami aprowizacyjnymi czy mieszkaniowymi. Przedmiotem kwerendy prasowej były następujące tytuły: `Głos Robotniczy`, `Dziennik Łódzki`, `Express Ilustrowany` oraz `Łódzki Express Ilustrowany`. Drogę kariery każdego z dziennikarzy poznajemy na podstawie zapisków w teczkach osobowych Łódzkiego Wydawnictwa Prasowego, zaś obraz całego środowiska ` śledząc jego aktywność w łódzkich oddziałach branżowych organizacji: w Związku Zawodowym Dziennikarzy RP, a następnie w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich. Pełniejszy obraz nie tylko świata dziennikarskiego, ale całej Łodzi uzyskujemy dzięki bogatym materiałom źródłowym, zgromadzonym w archiwach łódzkich, warszawskich i krakowskich. Wertując stare dokumenty, dowiadujemy się, o czym ówczesna prasa nie mogła pisać.