PIERWSZA WOJNA WŁOSKA Z LAT 1494-1495

W wiekach, które nastąpiły po upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego w 476 roku, pojęcie `Italia` pozostało pojęciem czysto historycznym i geograficznym. Pozbawiony jedności politycznej Półwysep Apeniński, wraz z przyległymi wyspami Sycylią, Sardynią i Korsyką, był skomplikowaną mozaiką małych księstw, signorii i republik. Tylko południowa część półwyspu ` Mezzogiorno ` została zjednoczona w politycznych granicach Królestwa Neapolu, począwszy od podboju normańskiego w XI wieku. Reszta Italii była rządzona przez książąt, margrabiów, panów (signorów) lub władze republiki. Wszystkie te państwa miały swoją własną historię stosunków z sąsiadami, własne struktury polityczne i własne ogniska wewnętrznych napięć. Interweniowanie w sprawy włoskie oznaczało wplątanie się w skomplikowaną sieć zawiłych ich relacji. Państwa renesansowych Włoch różniły się między sobą systemami politycznymi. Według słów Niccolo Machiavellego, `wszelkie państwa, wszelkie potęgi, które miały lub mają władzę nad ludźmi, bywają republikami, albo księstwami`. Reżimy republikańskie powstawały głównie w miastach północnych Włoch w XI-XIII wieku w wyniku `rewolucji komunalnych` ` obalenia dawnych panów feudalnych i dojścia do władzy elity miejskiej, patrycjatu.