WORSKLA 12 VIII 1399 KLĘSKA KRUCJATY WITOLDA

Kiedy wojsko chrześcijańskie pokonane zamierzało uciekać, wielki książę litewski Aleksander-Witold zachęcał wojewodę krakowskiego Spytka, aby unikając grożącego niebezpieczeństwa ratował się ucieczką wraz znim, twierdząc, że nie ściągnie na siebie ztego powodu żadnej hańby, ale raczej sławę, jeśli uratuje naczelnego wodza. Spytko uznawszy ucieczkę za rzecz haniebną pozostał ijak przystało rycerzowi, mężowi ichrześcijaninowi, wdzierając się nieustraszenie między wrogów ibardzo wielu napotkanych kładąc trupem, wkońcu przeszyty mnóstwem strzał ipocisków pogańskich, wyzionął bohaterskiego ducha. Wydaje mi się, że na większą chwałę zasłużył wojewoda Spytko swoją śmiercią, niż książę Witold życiem. Sądzę bowiem, że spotkała go chwalebna śmierć. Gdy inni ucieczką ratowali życie, on zdobył długotrwałą sławę wżyciu doczesnym iwieczną nagrodę wprzyszłej szczęśliwości. Na polu bitwy znalazł się też rycerz zrodu Tarnowskich. Był to najstarszy zrodu Rafał, który jako młody rycerz szukał chwały uboku krewnego (brata swego dziadka), doskonale już nam znanego wojewody krakowskiego Spytka zMelsztyna. W1399 roku obaj Leliwowie, wspierając wyprawę księcia Witolda przeciw Tatarom, zapłacili wysoką cenę. Jak wiemy, poległ starszy znich, azkolei Rafał, wzięty do niewoli, zaginął...(fragment)