PINOKIO. PRZYGODY PAJACYKA PODWÓJNIE SKOMENTOWANE I POTRÓJNIE ZILUSTROWANE

lt:pgt:Ostatnia strona książki zawiera zagadkę, nad którą powinniśmy się zastanowić. Pajacyk nie przemienił się w gruncie rzeczy w chłopca, lecz stoi wcale nie ukryty, przeciwnie, dobrze widoczny oparty o krzesło, a nowy chłopiec może mu się przyglądać do woli, twierdząc, że jest śmiesznyŁ. Obie natury marionetkowa i ludzka, które tyle razy krzyżowały się w książce pozostają rozdzielone, obie obecne w bliżej nieokreślonym pokoju obokŁ, który, jeśli się dobrze przyjrzeć, jest warsztatem Geppetta, idealnie odpowiadającym pokoikowi na parterzeŁ, gdzie nastąpiło stworzenie Pinokia. lt:brgt:lt:brgt:Być może również chłopca skoro ciało pajacyka pozostało nadal nietknięte stworzył demiurg Geppetto. Emanuele Dattilo zauważył w związku z tym, że tam, gdzie spodziewalibyśmy się metamorfozy, kolejnej przemiany pajacyka w dziecko [] mamy do czynienia z rozdziałem, separacją natur, i kawałek drewna śpi naprzeciwko dziecka, które obserwuje go z upodobaniemŁ. lt:brgt:Cała niepojęta historia Pinokia ginie w egzegetycznym świetle owego niestrudzonego rozdzielania obu natur. Manganelli, który uważa wprawdzie, że Pinokio naprawdę umarł, odnotowuje je na swój sposób: Pozostaje owa martwa i cudowna relikwia, nowe i żywe będzie musiało współistnieć ze starym i martwym. lt:brgt:Ten metr drewna nadal będzie rzucać mu wyzwanieŁ.lt:/pgt: